DARJEELING
Herbata, która w każdym łyku ma zaklętą magię i tajemnicę.
(ze strony Tea Board)
W północno-wschodnich Indiach, w obrębie regionu Bengal Zachodni mieści się Darjeeling ? kraina
herbaciana, w skład której wchodzi ponad kilkadziesiąt plantacji herbacianych, zwanych ogrodami.
Jak herbata trafiła do Darjeelingu?
W regionie Darjeeling nigdy nie rosła dziko herbata. Historia tamtejszych upraw zaczyna się w
czasach imperialnych. Brytyjczycy nie mogą dogadać się z Chińczykami, Kompania Wschodnioindyjska
traci wyłączność na eksport herbaty. Postanawiają wtedy samodzielnie zacząć ją uprawiać. Lokalna
odmiana herbaty, camelia assamica, nie cieszyła się dużą popularnością na rynku brytyjskim,
potrzebne były jej chińskie sadzonki. Już w 1839 r. z hodowlą camelia sinensis na tych ziemiach zaczął
eksperymentować dr Artur Campbell, zwolniony ze służby lekarz i pasjonat roślin. W swoim ogrodzie
botanicznym z powodzeniem uprawiał kilka krzaczków herbacianych. Wieść się rozeszła dlatego
Kompania Wschodnioindyjska próbowała zdobyć sadzonki chińskiej odmiany. Chińczycy jednak nie
mieli zamiaru dzielić się ani krzaczkami, ani wiedzą o ich uprawie. Dlatego do Chin został wysłany
brytyjski botanik i odkrywca Robert Fortune. Odbył dwie podróże, za pierwszym razem udało mu się,
w przebraniu Chińczyka, ukraść 13 tys. sadzonek. Niestety okazało się, że sadzonki się nie przyjęły,
plantatorzy nie poradzili sobie z ich uprawą. Druga podróż przyniosła pożądany rezultat, ponieważ
Fortune wysłał tym razem nasiona, z których tym razem udało się założyć pierwsze ogrody
herbaciane.
Pierwsze oficjalne plantacje założono w 1856 r. Obecnie w Darjeelingu w 7 regionach znajduje się 87
ogrodów herbacianych. Tylko plantacje posiadające certyfikat mogą sprzedawać swoją herbatę jako
Darjeeling, jest to regionalny produkt chroniony. Certyfikaty wprowadzono po tym, gdy markę
zaczęto podrabiać poprzez mieszanie z innymi herbatami lub sprzedając inne herbaty z tego
himalajskiego regionu jako Darjeeling.
Co sprawia, że smak herbat z Darjeelingu jest tak wyjątkowy?
Ogrody położone są na wysokości od 750 do ponad 2 tys. metrów n.p.m. Połączenie wilgotności
powietrza, natężenia promieni słonecznych i zimnych mgieł, bardzo żyznej górskiej gleby oraz
ukształtowania terenu pozwoliło wypracować niespotykany w innych herbatach ?muszkatowy? smak,
który stał się znakiem rozpoznawczym herbat z tego obszaru. Herbata ta ma wyjątkowy aromat pełny
szlachetnych nut roślinno-kwiatowych, świeżości i wytrawność wspomnianego charakternego
muszkatelu oraz wytwornej goryczki. Wszystkie te cechy pięknie różnicują się w zależności od pory
zbiorów: wiosennych, letnich i jesiennych.
Położenie ogrodu, pogoda, wilgotność powietrza w czasie wzrostu roślin – te wszystkie czynniki mają
wpływ na jej smak. Dlatego wyczekuje się świeżych wiosennych zbiorów, tak zwanych First Flush
(f.f.). Cały herbaciany świat z niecierpliwością czeka aby porównać tegoroczną herbatę z poprzednim
wiosennym zbiorem. Z tego powodu herbaty z Darjeeling wysyłane są na zachód drogą lotniczą, nie
tradycyjnie – morską, aby jak najszybciej trafiły do koneserów. Z pewnością nie są to herbaty, które
odkładamy na zapas.
W Indiach, oprócz podziału na rodzaje herbat (czarna, zielona itd.), rozróżnia się również zbiory.
Najczęściej spotykamy się z oznaczeniem f.f. oraz s.f. Najwcześniejszy, wiosenny zbiór to f.f. (first
flush). By wiosenna herbata zachowała swoją świeżość nie oksyduje się jej tak mocno jak inne czarne
herbaty. Dlatego z wyglądu listki przypominają bardziej herbatę zieloną czy oolong. W smaku czuć
nuty słodko-kwiatowe z charakterystyczną delikatną cierpkością. Zbiór wiosenny zaczyna się pod
koniec lutego i trwa do połowy kwietnia.
Drugi zbiór, czyli second flush (s.f.), trwa od maja do końca czerwca. Liście są większe i bardziej
soczyste. Z wyglądu susz przypomina już klasyczną czarną herbatę ponieważ liście są bardziej
utlenione (w porównaniu do pierwszego zbioru). Napar jest zdecydowanie mocniejszy w smaku,
wybija się w nim charakterystyczna muszkatowa nuta. Wielu koneserów tych herbat o wiele bardziej
woli drugi zbiór, właśnie ze względu na ten specyficzny smak.
Oprócz tych najpopularniejszych zbiorów, wyróżnia się również mniej znane monsunowe (Moonsun –
zbierane od lipca do września) oraz jesienne (Autumn Flush – zbierane w październiku i listopadzie).
